குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை அனைவரது மனதிலும் எழும் ஒரு பொதுவான கேள்வி, "கடல் நீர் ஏன் உப்புக் கரிக்கிறது?" என்பதாகும். ஆறுகள், குளங்கள், ஏரிகள் ஆகியவற்றில் உள்ள நீர் சுவை அற்றதாக இருக்கும்போது, உலகின் 70% பகுதியை ஆக்கிரமித்துள்ள கடலின் நீர் மட்டும் ஏன் உப்புத்தன்மையுடன் இருக்கிறது? உண்மையில், கடல் நீரில் ஒரு லிட்டருக்குச் சராசரியாக 35 கிராம் உப்புகள் (தாதுக்கள்) கரைந்துள்ளன. இந்தக் கடல் உப்புத்தன்மைக்குக் காரணம், உலகின் நீர்த்தொடர் சுழற்சியும், புவியின் நில அமைப்பும் தான் என்பது அறிவியல் ரீதியான உண்மையாகும்.
கடல் உப்புக் கரிப்பதற்கு இரண்டு முக்கிய வழிகள் உள்ளன. முதலாவது மற்றும் முதன்மையான வழி, மண்ணரிப்பு மற்றும் ஆறுகளின் பயணம் ஆகும்.
மலைகளிலும், பாறைகளிலும் மழை நீர் விழும்போது, அந்த நீர் பல கனிமங்களையும் உப்புகளையும் கரைத்துக் கொண்டே செல்கிறது. நீர் ஒரு 'சர்வ கரைப்பான்' (Universal Solvent) என்பதால், பாறைகளில் உள்ள சோடியம் (Sodium), குளோரைடு (Chloride) போன்ற தாது உப்புக்களை (Mineral Salts) மெதுவாகக் கரைக்க ஆரம்பிக்கிறது. இந்த நீர் ஓடைகள் மூலமாகவும், சிற்றாறுகள் மூலமாகவும் பயணம் செய்து, இறுதியில் பெரும் ஆறுகளாக மாறி, அந்தக் கரைந்த உப்புகளையும் தன்னுடன் சுமந்துகொண்டு வந்து கடலில் சேர்க்கிறது. ஆறுகளில் வரும் நீரின் அளவு அதிகம் என்பதால், அந்த உப்புத்தன்மை நமக்குக் குறைவானதாகவோ அல்லது தெரியாமலோ இருக்கிறது. ஆனால், கடலை அடையும்போது, பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகப் பல ஆறுகளால் கொண்டுவரப்பட்ட உப்புகள் அங்குச் சேர்கின்றன.
ஆறுகள் கொண்டு வரும் நீரானது, கடலின் பரப்பில் சேரும்போது, நீரின் ஒரு பகுதி சூரிய வெப்பத்தால் ஆவியாகி (Evaporation) மேலே செல்கிறது. ஆனால், அந்த உப்புகள் ஆவியாவதில்லை. அவை கடலிலேயே தங்கிவிடுகின்றன. இந்தச் செயல்முறை பல மில்லியன் ஆண்டுகளாகத் தொடர்வதால், கடலில் உப்புத்தன்மையின் செறிவு படிப்படியாக அதிகரித்துள்ளது. இதுவே கடலின் உப்புத்தன்மைக்கு முக்கியக் காரணமாகும்.
கடல் உப்புக் கரிப்பதற்கான இரண்டாவது முக்கியமான வழி, கடல் தளத்தின் உள்ளே இருந்து வரும் உப்புகள் ஆகும். கடலின் அடிப் பகுதியில், பூமியின் மேற்பரப்புத் தட்டுகள் (Tectonic Plates) சந்திக்கும் இடங்களில், 'நீரடி வெப்பத் துவாரங்கள்' அல்லது 'ஹைட்ரோதெர்மல் வென்ட்கள்' (Hydrothermal Vents) எனப்படும் வெடிப்புகள் உள்ளன.
இந்தத் துவாரங்கள் வழியாகக் கடல் நீர் கடலின் அடிப்பகுதிக்குச் சென்று, அங்குள்ள அதிக வெப்பம் மற்றும் அழுத்தத்தின் கீழ் பாறைகளுடன் வினைபுரிகிறது. இந்தச் செயல்முறையின்போது, பாறைகளில் உள்ள கனிமங்கள் மற்றும் உப்புகள் நீரில் கரைந்து, பின்னர் அந்த அதிக வெப்பமுள்ள நீர் மீண்டும் கடல் நீருடன் கலக்கிறது. இந்த நீர், உப்புகள் மற்றும் கந்தகம் (Sulphur) போன்ற இரசாயனங்களைத் தன்னுடன் கொண்டு வருவதால், இதுவும் கடலின் உப்புத்தன்மையை அதிகரிக்கப் பங்களிக்கிறது. மேலும், கடலடியில் உள்ள எரிமலைகள் வெடிக்கும்போதும் உப்புகள் கடலில் சேர்கின்றன.
உலகில் உள்ள அனைத்துக் கடல்களும் ஒரே அளவில் உப்புக் கரிப்பதில்லை. கடலின் உப்புத்தன்மை அது அமைந்துள்ள பகுதியைப் பொறுத்து மாறுபடும்.
வெப்பமான மற்றும் வறண்ட பகுதிகளில் உள்ள கடல்களில் ஆவியாதல் அதிகம் நடப்பதால், அங்கு உப்புத்தன்மை அதிகமாக இருக்கும். இதற்குச் சிறந்த உதாரணம் செங்கடல் (Red Sea) மற்றும் மத்தியதரைக் கடல் (Mediterranean Sea).
துருவப் பகுதிகள் அல்லது அதிக மழைப்பொழிவு உள்ள பகுதிகளில், ஆறுகள் அதிக நன்னீரைக் கடலில் கலப்பதால், அந்தப் பகுதிகளில் உப்புத்தன்மை சற்று குறைவாக இருக்கும்.
பூமியில் உள்ள நீரானது ஒரு சுழற்சி முறையில் இயங்கினாலும், உப்புகள் இந்த சுழற்சியில் ஆவியாகி மேலே செல்வதில்லை. அவை கடலிலேயே குவிந்துவிடுகின்றன. இந்த இயற்கைச் செயல்பாடுகளால்தான் கடலின் நீர் உப்புக் கரிக்கிறது. இது பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகப் புவியியல் விதிகளால் எழுதப்பட்ட ஒரு தொடர்கதை!
உள்ளூர் முதல் உலகம் வரை பரபரப்பான ஹாட் செய்திகளை உடனுக்குடன் அறிய மாலைமுரசு யூடியூப் சேனலை காண இங்கே கிளிக் செய்யவும்.