மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சி (பொது ஆண்டு 476) என்பது வெறும் ஒரு அரசியல் நிகழ்வு அல்ல; அது கி.பி. 4ஆம் நூற்றாண்டு முதல் 5ஆம் நூற்றாண்டு வரை நிகழ்ந்த பல சமூக, பொருளாதார மற்றும் ராணுவப் பிரச்சினைகளின் நீண்ட கால விளைவாகும். சுமார் 1,000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஐரோப்பாவின் பெரும்பகுதிக்கும், மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதிக்கும் அதிகாரம் செலுத்திய இந்தப் பேரரசு, எப்படிச் சிதைந்தது மற்றும் அதன் வீழ்ச்சிக்குப் பின் ஐரோப்பாவில் என்னென்ன மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன என்பதை அறிவது அவசியம்.
பேரரசின் வீழ்ச்சிக்கான உள் காரணங்கள் ஆழமான வேர்களைக் கொண்டிருந்தன. முதலாவதாக, பேரரசின் அளவு மிக அதிகமாகப் பெருகியது. இவ்வளவு பெரிய நிலப்பரப்பை ரோம் நகரிலிருந்து திறமையாக நிர்வகிப்பது என்பது மிகவும் கடினமாக இருந்தது. இதனால், பேரரசர் டயோக்ளீசியன் கி.பி. 285இல் பேரரசை கிழக்கு மற்றும் மேற்கு எனப் பிரித்தார். ஆனாலும், நிர்வாகச் சிக்கல்கள் தொடர்ந்தன. இரண்டாவதாக, அரசியல் ஸ்திரமின்மை ஒரு பெரிய சிக்கலாக இருந்தது. குறுகிய காலத்திற்குள் பல பேரரசர்கள் அரியணை ஏறினர். இவர்கள் பெரும்பாலும், லஞ்சம் கொடுத்து அல்லது வன்முறை மூலம் ராணுவத்தால் பதவியில் அமர்த்தப்பட்டனர். இந்தத் தொடர்ச்சியான மாற்றங்கள், மத்திய அரசாங்கத்தை பலவீனப்படுத்தின.
மூன்றாவதாக, பொருளாதாரப் பிரச்சினைகள் மிக மோசமாக இருந்தன. பேரரசின் ராணுவத்திற்கான செலவு மிக அதிகமாக இருந்தது. இதனால், வரிகள் உயர்த்தப்பட்டன. விவசாயிகள் மற்றும் தொழிலாளர்கள் வறுமையில் சிக்கினர். மேலும், நாணயங்களின் மதிப்பு குறைந்து, பணவீக்கம் அதிகரித்தது. வர்த்தகம் சரிவடைந்தது. இந்த நேரத்தில், அடிமைகளைச் சார்ந்திருந்த ரோமானியப் பொருளாதாரத்தில், தொழிலாளர் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது. ஏனெனில், புதிய நிலப்பரப்புகளைக் கைப்பற்றுவது குறைந்தது.
வெளியிலிருந்து வந்த மிக முக்கியமான அச்சுறுத்தல் பழங்குடியினரின் படையெடுப்புகள் ஆகும். ரோமானியர்கள் இந்தப் பழங்குடியினரை "பார்பேரியன்கள்" (Barbarians) என்று அழைத்தனர். கிழக்கிலிருந்து வந்த ஹூண்ஸ் என்ற காட்டுமிராண்டிப் படையினரின் அச்சுறுத்தல், விசிகோத்ஸ், வாண்டல்ஸ் மற்றும் ஓஸ்ட்ரோகோத்ஸ் போன்ற ஜெர்மானியப் பழங்குடியினரை ரோமானியப் பேரரசின் எல்லைக்குள் நுழையத் தூண்டியது. தொடக்கத்தில், இந்தப் பழங்குடியினர் ரோமானிய ராணுவத்தில் வீரர்களாகச் சேர்க்கப்பட்டாலும், காலப்போக்கில் அவர்கள் தங்கள் சொந்த அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்த ஆரம்பித்தனர். பொது ஆண்டு 410இல் விசிகோத்ஸ் தலைவர் ஆலரிக் ரோம் நகரைக் கொள்ளையடித்தது, ரோமானியப் பெருமையைச் சிதைத்தது. இறுதியாக, 476இல், ஜெர்மானியத் தலைவன் ஓடோசர், மேற்கு ரோமின் கடைசிப் பேரரசரான ரோமுலஸ் அகஸ்டஸைப் பதவி நீக்கம் செய்து, மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் முடிவை அறிவித்தார்.
மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, ஐரோப்பாவின் மேற்குப் பகுதி பல சிறிய ராஜ்ஜியங்களாகப் பிரிந்தது. இது மத்திய காலத்தின் (Medieval Period) தொடக்கத்தைக் குறித்தது. இருப்பினும், ரோமானியப் பாரம்பரியம் முழுமையாக அழியவில்லை. ரோமானியச் சட்டம், கட்டிடக்கலை நுட்பங்கள் மற்றும் லத்தீன் மொழி ஆகியவை ஐரோப்பிய கலாச்சாரத்தில் ஊடுருவியிருந்தன. கிழக்குப் பகுதியில் இருந்த பைசண்டைன் பேரரசு (கிழக்கு ரோமானியப் பேரரசு) கான்ஸ்டான்டினோப்பிளைத் தலைநகராகக் கொண்டு மேலும் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்குத் தொடர்ந்தது. ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சி, அதிகாரத்தின் மையப்படுத்தப்பட்ட தன்மையின் அழிவையும், ஐரோப்பிய வரலாற்றின் புதிய, நிலப்பிரபுத்துவ அமைப்புகளின் எழுச்சியையும் நிரூபித்தது.
உள்ளூர் முதல் உலகம் வரை பரபரப்பான ஹாட் செய்திகளை உடனுக்குடன் அறிய மாலைமுரசு யூடியூப் சேனலை காண இங்கே கிளிக் செய்யவும்.