ரோமானியப் பேரரசு, வரலாற்றில் மிகவும் வலிமையான, நவீன உலகிற்குப் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய ஒரு சாம்ராஜ்யமாகும். கி.மு. 27ஆம் ஆண்டில் அகஸ்டஸ் சீசரின் ஆட்சியின் கீழ் ஒரு பேரரசாகத் தோன்றி, கிட்டத்தட்ட 500 ஆண்டுகளுக்கு மேல் நீடித்த மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சி (கி.பி. 476), உலக வரலாற்றில் ஒரு திருப்புமுனையாகப் பார்க்கப்படுகிறது. இவ்வளவு வலிமையான, நாகரிகமான ஒரு பேரரசு எப்படிச் சிதைந்தது என்ற கேள்வி இன்றும் வரலாற்று ஆய்வாளர்களை ஈர்க்கிறது. ரோமின் வீழ்ச்சி ஒரே ஒரு காரணத்தால் மட்டும் நிகழவில்லை; அது பல உள் மற்றும் வெளிப் பிரச்சினைகளின் தொகுப்பாகும்.
ரோமின் வீழ்ச்சிக்கு மிகவும் முக்கியமான காரணம், அதன் அளவில் ஏற்பட்ட பிரம்மாண்டம்தான். பேரரசு மிக வேகமாக விரிவடைந்ததால், அதன் எல்லையைக் கட்டுப்படுத்துவதும், எல்லாப் பகுதிகளையும் மையப்படுத்தப்பட்ட ஆட்சியின் கீழ் வைத்திருப்பதும் பெரும் சவாலாக மாறியது. ரோம், மேற்கு மற்றும் கிழக்கு என இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரிந்தபோது (கி.பி. 395), மேற்கு ரோமில் நிர்வாகத் திறன் குறையத் தொடங்கியது. கிழக்குப் பகுதி (பைசாண்டியப் பேரரசு) அடுத்த 1000 ஆண்டுகளுக்கு நீடித்தாலும், மேற்கு ரோமின் வீழ்ச்சி வேகமெடுத்தது.
அடுத்து, ரோமின் வீழ்ச்சிக்குப் பெரிதும் பங்களித்தது பொருளாதார நெருக்கடி ஆகும். பேரரசின் எல்லையில் போர் வீரர்கள் தேவைப்பட்டதால், இராணுவச் செலவு உச்சத்தை எட்டியது. அதேசமயம், வணிகப் பாதைகளில் ஏற்பட்ட சிக்கல்கள் மற்றும் அதிக வரிவிதிப்பு காரணமாகப் பொதுமக்களின் பொருளாதாரம் பாதிக்கப்பட்டது. பணவீக்கம் அதிகரித்தது. பணம் தனது மதிப்பை இழந்தது. வர்த்தகம் சரிந்ததால், நகரங்கள் வறுமையில் சிக்கித் தவித்தன. விவசாயிகள் நிலங்களை விட்டு வெளியேறினர், அடிமை முறை சரிந்தது. இதனால் விவசாய உற்பத்தியும், வணிகமும் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டது.
இராணுவ பலவீனம் ரோமானியர்களுக்கு ஒரு பெரிய அடியானது. ஆரம்பத்தில், ரோமானிய இராணுவம் நாட்டின் குடிமக்களைக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், காலப்போக்கில், ரோமானியர்கள் தங்கள் இராணுவத்தில் ஜெர்மானிய கூலிப்படைகளை (Mercenaries) அதிகம் நம்பத் தொடங்கினர். இந்த வெளிநாட்டுப் படைகளுக்கு ரோமானியப் பேரரசின் மீதோ அல்லது அதன் மதிப்புகள் மீதோ எந்த விசுவாசமும் இருக்கவில்லை. கூலிப்படைகள் அதிக ஊதியம் கேட்டனர், இல்லையென்றால் அவர்கள் போரில் ஒத்துழைக்க மறுத்தனர். இதனால் ரோமானிய இராணுவத்தின் ஒழுக்கமும், விசுவாசமும் கேள்விக்குறியாகின. இது, வெளி ஆக்கிரமிப்பாளர்களை எதிர்த்துப் போரிடும் ரோமின் திறனைக் குறைத்தது.
ரோமானியப் பேரரசு தொடர்ந்து அரசியல் ஸ்திரமின்மையால் (Political Instability) உலுக்கியது. பேரரசுக்குள்ளேயே அடிக்கடி உள்நாட்டுப் போர்கள் நடந்தன. ஒரே நூற்றாண்டில் பல பேரரசர்கள் மிகக் குறுகிய காலத்திற்கு ஆட்சி செய்தனர் அல்லது கொல்லப்பட்டனர். கி.பி. 235 முதல் 284 வரையிலான காலகட்டத்தில் மட்டும் சுமார் 20 பேரரசர்கள் ஆட்சிக்கு வந்தனர். இந்தத் தொடர்ச்சியான அதிகாரப் போராட்டங்கள், நிர்வாகத்தை முடக்கியதுடன், நாட்டின் வளங்களை வீணடித்தது. தலைமை வலுவில்லாமல் இருந்தபோது, அதிகார மையங்கள் சிதைந்தன.
இதற்கிடையில், வடக்குப் பகுதியில் இருந்து வந்த நாடோடிக் குழுக்களின் ஆக்கிரமிப்பு ரோமின் வீழ்ச்சியை வேகப்படுத்தியது. கோத் இனத்தவர்கள், ஹூன்கள், வாண்டல்கள் போன்ற ஜெர்மானியப் பழங்குடியினர், ரோமின் பலவீனத்தைப் பயன்படுத்தி அதன் எல்லைகளைத் தாண்டி ஊடுருவத் தொடங்கினர். குறிப்பாக, ஹூன்களின் பயத்தால், மற்ற இனத்தவர்கள் ரோமானியப் பகுதிக்குள் தஞ்சம் புக முயன்றனர். ரோமானியப் படைகள் இந்த ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் மீது ஆதிக்கம் செலுத்த முடியாமல் திணறின. கி.பி. 410ஆம் ஆண்டில், விசிகோத் இனத் தலைவர் அலாரிக், ரோமாபுரியைச் சூறையாடினார். இது ரோமானியர்களின் மனதில் பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது.
இறுதியாக, கி.பி. 476ஆம் ஆண்டில், ஜெர்மானியத் தலைவரான ஓடோசர் (Odoacer), மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் கடைசிப் பேரரசன் என்று கருதப்பட்ட சிறுவன் ரோமுலஸ் அகஸ்டஸை அரியணையில் இருந்து அகற்றினார். ஓடோசர் தன்னை ரோமின் பேரரசராக அறிவிக்காமல், இத்தாலியின் மன்னராக மட்டுமே அறிவித்துக் கொண்டார். இதனுடன், மேற்கு ரோமானியப் பேரரசு அதிகாரப்பூர்வமாக வீழ்ச்சியடைந்தது. ரோமின் வீழ்ச்சி, மத்திய காலத்தின் (Middle Ages) தொடக்கத்தைக் குறித்தது. இந்த வீழ்ச்சி, அடுத்த தலைமுறைகளுக்கு ஒரு பாடம் கற்பித்தது: ஒரு பேரரசின் வெளிப்புற வலிமை மட்டுமல்ல, அதன் உள் அரசியல் ஸ்திரத்தன்மை, பொருளாதாரம் மற்றும் சமூக அமைப்பும் மிக அவசியம். ரோமானியப் பேரரசு சிதைந்தாலும், அதன் சட்டம், மொழி (லத்தீன்), கட்டிடக்கலை மற்றும் அரசியல் அமைப்பு ஆகியவை இன்றும் நவீன உலகில் நீடித்து வருகின்றன.
உள்ளூர் முதல் உலகம் வரை பரபரப்பான ஹாட் செய்திகளை உடனுக்குடன் அறிய மாலைமுரசு யூடியூப் சேனலை காண இங்கே கிளிக் செய்யவும்.