மீண்டும் மன்னர் ஆட்சி கோரும் நேபாள் மக்கள் - நவீன உலகத்தில் மீண்டும் பின்னோக்கி செல்ல விரும்புவது ஏன்?

நேபாளம் – இமயமலையின் மடியில் அமைந்த ஒரு அழகான நாடு. உலகின் உயரமான சிகரங்களுக்கு இடையே, இந்த நாட்டின் வரலாறு, மன்னர்களின் ஆட்சி, மக்களின் போராட்டம், ஜனநாயகத்தின் பிறப்பு ஆகியவற்றால் நெய்யப்பட்ட ஒரு திரைச்சீலை மாதிரி.

இதன் மையத்தில் இருப்பது ஷா வம்சம் – 240 ஆண்டுகள் நேபாளத்தை ஆண்ட ஒரு அரச குடும்பம். இந்த வம்சம், நவீன நேபாளத்தை உருவாக்கியது மட்டுமல்ல, ஒரு கட்டத்தில் ஜனநாயகத்தை அறிமுகப்படுத்தியதற்கும் காரணமாக இருந்தது. ஆனால், 2008-ல் இந்த மன்னராட்சி முடிவுக்கு வந்தபோதும், இன்று மக்கள் ஏன் மீண்டும் மன்னரை திரும்ப அழைக்கிறார்கள்? ஏன் தெரியுமா?

18-ஆம் நூற்றாண்டு வரை, இன்றைய நேபாளம் ஒரு ஒருங்கிணைந்த நாடாக இல்லை. பல சிறு சிறு ராஜ்யங்கள், மலைப்பகுதிகளில் தனித்தனியாக ஆட்சி செய்து வந்தன. இந்த சிதறிய நிலையை மாற்றியவர், கோர்கா ராஜ்யத்தை ஆண்ட பிருத்வி நாராயண் ஷா. 1768-ல், காத்மாண்டு பள்ளத்தாக்கை கைப்பற்றி, நவீன நேபாளத்தை உருவாக்கினார்.

இவர், இந்தியாவில் ராஜ்புத் வம்சத்தின் வழித்தோன்றல் என்று கூறப்படும் ஷா வம்சத்தைச் சேர்ந்தவர். பிருத்வி நாராயணின் புரட்சிகரமான பார்வை, சிறு ராஜ்யங்களை ஒருங்கிணைத்து, பிரிட்டிஷ் காலனிய ஆதிக்கத்துக்கு எதிராக நேபாளத்தை ஒரு சக்தியாக உருவாக்கியது. இவரது சிலை, இன்றும் காத்மாண்டுவில் உள்ள அரசு செயலகத்தில் மைய இடம் பிடித்து, நேபாளத்தின் தேசிய உணர்வை பிரதிபலிக்கிறது.

ஷா வம்சத்தின் ஆரம்ப காலம், விரிவாக்கம் மற்றும் போர்களால் நிரம்பியிருந்தது. ஆனால், 19-ஆம் நூற்றாண்டில், ராணா வம்சத்தின் எழுச்சி, ஷா மன்னர்களை பெயரளவிலான ஆட்சியாளர்களாக மாற்றியது. 1846-ல், ஜங் பகதூர் ராணா, ஒரு இரத்தக்களரி அரண்மனை புரட்சியான கோட் படுகொலையை நடத்தி, பிரதம மந்திரியாக உயர்ந்தார். இதனால், ஷா மன்னர்கள், புனிதமான பட்டத்தை வைத்திருந்தாலும், உண்மையான அதிகாரம் ராணாக்களின் கையில் சென்றது. இந்த ராணா ஆட்சி, ஒரு நூற்றாண்டு காலம், இரும்புக்கரம் கொண்டு நேபாளத்தை ஆண்டது.

மன்னராட்சியின் ஜனநாயக பயணம்: திரிபுவனின் துணிச்சல்

20-ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில், நேபாளத்தில் மாற்றத்தின் காற்று வீசியது. இந்தியாவில் சுதந்திரப் போராட்டம் தீவிரமடைந்தபோது, நேபாளத்திலும் ராணா ஆட்சிக்கு எதிரான உணர்வுகள் வளர்ந்தன. இந்தியாவில் வாழ்ந்த நேபாளியர்கள், குறிப்பாக தர்பங்கா, வாரணாசி போன்ற இடங்களில், ராணா ஆட்சிக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்தனர். இந்தியாவில் உள்ள திரிசந்திர கல்லூரியில் படித்தவர்களும், ஜனநாயகக் கருத்துகளை நேபாளத்துக்கு எடுத்து வந்தனர். இந்தப் புயலின் மையத்தில் இருந்தவர், ஷா வம்சத்தின் மன்னர் திரிபுவன்.

1911-ல், ஐந்து வயதில் மன்னராக முடிசெய்யப்பட்ட திரிபுவன், ராணாக்களின் கட்டுப்பாட்டில் ஒரு பொம்மை மன்னராகவே இருந்தார். ஆனால், 1950-ல், இவர் ஒரு துணிச்சலான முடிவு எடுத்தார். வேட்டைக்குப் போவதாகக் கூறி, இந்தியாவுக்கு தஞ்சமடைந்தார்.

இந்தியப் பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு, ஜனநாயகத்தை ஆதரித்து, திரிபுவனுக்கு ஆதரவு அளித்தார். நேபாள காங்கிரஸ் கட்சியும், இந்தியாவின் ஆதரவுடன், ராணா ஆட்சிக்கு எதிராகப் போராடியது. இதன் விளைவாக, 1951-ல், ஒரு வரலாற்று ஒப்பந்தம் உருவானது – ராணாக்கள் மற்றும் நேபாள காங்கிரஸ் இடையே அதிகாரப் பகிர்வு, மற்றும் மன்னரின் மேற்பார்வையில் ஜனநாயக அரசு அமைப்பு. இப்படி, ஒரு மன்னர், ஜனநாயகத்தை நேபாளத்துக்கு அறிமுகப்படுத்தினார் – ஒரு அரிய சமநிலை

நேரு, நேபாளத்தை இந்தியாவுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையே ஒரு இடையக நாடாகப் பார்த்தார். அவருக்கு, மன்னராட்சியுடன் கூடிய ஜனநாயகம், நேபாளத்துக்கு ஸ்திரத்தன்மையைத் தரும் என்று நம்பிக்கை. கம்யூனிசத்தின் எழுச்சி, இந்தியாவின் பீகார், வங்காளம், கேரளாவில் தீவிரமடைந்திருந்த நேரத்தில், நேபாளத்திலும் கம்யூனிஸ்ட் கருத்துகள் வளர்ந்தன.

இதை சமநிலைப்படுத்த, நேரு, ராணாக்களையும் ஷா மன்னரையும் ஒரு ஜனநாயக கட்டமைப்பில் இணைக்க முயன்றார். ஆனால், இந்த ஜனநாயகம், நிலையற்றதாகவே இருந்தது.

மன்னராட்சியின் மாறுபாடுகள்: மகேந்திராவும் பஞ்சாயத்து முறையும்

1955-ல் திரிபுவன் மறைந்த பிறகு, அவரது மகன் மகேந்திரா மன்னரானார். மகேந்திரா, ஜனநாயகத்தில் நம்பிக்கை இல்லாதவர். 1960-ல், இவர் ஒரு அரச புரட்சி செய்து, தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசை கலைத்து, அனைத்து அரசியல் கட்சிகளையும் தடை செய்தார். இவர் அறிமுகப்படுத்தியது “பஞ்சாயத்து” முறை – ஒரு வகையான “வழிகாட்டப்பட்ட ஜனநாயகம்”. இதில், மன்னர் மையமாக இருந்து, உள்ளூர் பஞ்சாயத்துகள் மூலம் மக்களுக்கு மறைமுக பிரதிநிதித்துவம் அளிக்கப்பட்டது. ஆனால், உண்மையில், இது மன்னரின் ஒருவர் ஆட்சியை மறைமுகமாக உறுதி செய்தது.

மகேந்திராவின் ஆட்சி, நேபாளத்தை நவீனப்படுத்தியது. உள்கட்டமைப்பு, சமூக மற்றும் பொருளாதார வளர்ச்சி, தேசியவாத சித்தாந்தம் ஆகியவற்றை இவர் முன்னெடுத்தார். ஆனால், அரசியல் சுதந்திரம் மறுக்கப்பட்டது. 1972-ல் மகேந்திரா மறைந்த பிறகு, அவரது மகன் பிரேந்திரா மன்னரானார். 1979-ல், மாணவர் போராட்டங்களால், பஞ்சாயத்து முறையை தொடரலாமா அல்லது பல்கட்சி ஜனநாயகத்துக்கு மாறலாமா என்று ஒரு பொதுவாக்கெடுப்பு நடந்தது. பஞ்சாயத்து முறை சிறிய வித்தியாசத்தில் வென்றாலும், 1990-ல், உலகளவில் ஜனநாயக அலை வீசியபோது, பிரேந்திரா, பல்கட்சி ஜனநாயகத்தை ஏற்று, அரசியல் சாசன மன்னராக மாறினார்.

மன்னராட்சியின் வீழ்ச்சி

1990-களில், நேபாளம் ஜனநாயகத்தை நோக்கி நகர்ந்தாலும், அரசியல் ஸ்திரமின்மை தொடர்ந்தது. மாவோயிஸ்ட் கிளர்ச்சி, கிராமப்புற மக்களின் உரிமைகளுக்காக 1996-ல் தொடங்கியது, நாட்டை உள்நாட்டுப் போரில் தள்ளியது. இந்தக் குழப்பத்தின் உச்சத்தில், 2001-ல், ஒரு பயங்கரமான நிகழ்வு நடந்தது – நாராயண்ஹிதி அரண்மனை படுகொலை. மன்னர் பிரேந்திரா, அவரது மனைவி, குழந்தைகள் உட்பட அரச குடும்பத்தின் பத்து உறுப்பினர்கள், முடிக்கு வாரிசான இளவரசர் தீபேந்திராவால் கொல்லப்பட்டனர். பின்னர், தீபேந்திரா தற்கொலை செய்து கொண்டார். இந்த சம்பவம், நேபாள மக்களை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது.

பிரேந்திராவின் தம்பி, கியானேந்திரா, மன்னராக முடிசெய்யப்பட்டார். ஆனால், இவர் மக்களின் அன்பைப் பெறவில்லை. 2002-ல், இவர் அரசை கலைத்து, 2005-ல் முழு அதிகாரத்தையும் கைப்பற்றினார், மாவோயிஸ்ட் கிளர்ச்சியை அடக்குவதற்காக என்று கூறி. ஆனால், இது மக்களின் கோபத்தைத் தூண்டியது.

2006-ல், மக்கள் இயக்கம் (லோக்தந்திர ஆந்தோலன்), மாவோயிஸ்டுகளுடன் இணைந்து, கியானேந்திராவை அதிகாரத்தை விட்டு விலக வைத்தது. 2007-ல், ஒரு இடைக்கால அரசியல் சாசனம், மன்னரின் அதிகாரங்களை பறித்தது. இறுதியாக, 2008 மே 28-ல், நேபாளம் ஒரு கூட்டாட்சி ஜனநாயகக் குடியரசாக அறிவிக்கப்பட்டு, 240 ஆண்டு கால ஷா மன்னராட்சி முடிவுக்கு வந்தது. கியானேந்திரா, அரண்மனையை விட்டு வெளியேறி, ஒரு சாதாரண குடிமகனாக மாறினார்.

மன்னராட்சிக்கு ஆதரவு: ஏன் இந்த மாற்றம்?

2008-ல், நேபாளம் ஜனநாயகத்தை ஆரவாரத்துடன் வரவேற்றது. ஆனால், கடந்த 17 ஆண்டுகளில், அரசியல் ஸ்திரமின்மை, ஊழல், பொருளாதார நெருக்கடிகள், மற்றும் அரசியல் கட்சிகளின் தவறான வாக்குறுதிகள், மக்களை விரக்தியடையச் செய்தன. 2015-ல், 7.8 ரிக்டர் அளவு பூகம்பம், நாட்டை உலுக்கியது, ஆனால் அரசு மறுகட்டமைப்பில் தோல்வியடைந்தது. மத்தேசி, ஜன்ஜாதி போன்ற இனக்குழுக்கள், புதிய அரசியல் சாசனத்தில் தங்களுக்கு போதிய பிரதிநிதித்துவம் இல்லை என்று புகார் கூறினர்.

இந்தக் குழப்பத்தில், மன்னராட்சிக்கு ஆதரவு மீண்டும் தலைதூக்கியது. 2024 மற்றும் 2025-ல், காத்மாண்டுவில் ஆயிரக்கணக்கான மக்கள், முன்னாள் மன்னர் கியானேந்திராவை திரும்ப அழைக்கக் கோரி, இந்து மன்னராட்சியை மீட்டெடுக்க வேண்டும் என்று போராடினர். ஆனால், இந்த ஆதரவு, கியானேந்திராவின் தனிப்பட்ட பிரபலத்தால் அல்ல – இது, மன்னராட்சியை ஒரு ஒருங்கிணைக்கும் சக்தியாகப் பார்க்கும் ஏக்கத்தால்.

நேபாளத்தில், மன்னர், இந்து மதத்தின் விஷ்ணுவின் அவதாரமாகக் கருதப்படுகிறார். பிருத்வி நாராயண் ஷா, நேபாளத்தை ஒரு “அசல் இந்துஸ்தானம்” என்று அழைத்தார். 2008-ல், நேபாளம் மதச்சார்பற்ற நாடாக மாறியபோது, பலருக்கு இது ஒரு கலாச்சார இழப்பாக உணரப்பட்டது.

இன்று, மதச்சார்பற்ற அரசியல் சாசனத்துக்கு எதிராக, இந்து மன்னராட்சியை மீட்டெடுக்க வேண்டும் என்ற குரல்கள் ஒலிக்கின்றன. மன்னராட்சி ஆதரவாளர்கள், ஷா வம்சத்தின் மூதாதையர்கள் நாட்டை உருவாக்கியதால், அது இன்றும் கலாச்சார முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது என்று வாதிடுகின்றனர்.

ஆனால், எதிர்ப்புகளும் உள்ளன. மன்னராட்சி, வரலாற்று ரீதியாக, முழு ஜனநாயகத்தை ஒருபோதும் தழுவவில்லை என்று விமர்சகர்கள் கூறுகின்றனர். கியானேந்திராவின் 2005-ல் நேரடி ஆட்சி, ஒரு தோல்வியாக முடிந்தது. முன்னாள் இளவரசர் பரஸ் ஷாவின் மோசமான நடத்தைகள், மன்னராட்சியின் நம்பகத்தன்மையை கேள்விக்கு உட்படுத்துகின்றன. மேலும், ஜனநாயகம், எவ்வளவு குறைபாடுகள் இருந்தாலும், மக்களுக்கு குரல் கொடுக்கும் உரிமையை வழங்குகிறது என்று ஜனநாயக ஆதரவாளர்கள் வாதிடுகின்றனர்.

முடிவுரை: ஒரு புதிய அத்தியாயத்தின் தொடக்கம்?

நேபாளத்தின் ஷா வம்சம், ஒரு மலைநாட்டின் வரலாற்றை வடிவமைத்தது. பிருத்வி நாராயணின் ஒருங்கிணைப்பு கனவு, திரிபுவனின் ஜனநாயக முயற்சி, கியானேந்திராவின் தோல்வி – இவை அனைத்தும், நேபாளத்தின் அரசியல் பரிணாமத்தின் அடையாளங்கள். இன்று, மக்கள் மன்னராட்சியை நோக்கி திரும்புவது, அரசியல் ஸ்திரமின்மைக்கு எதிரான ஒரு எதிர்ப்பு, மற்றும் கலாச்சார அடையாளத்தை மீட்டெடுக்கும் ஆசை. ஆனால், உண்மையான மாற்றம், மக்களின் ஒற்றுமையிலும், அரசியல் பொறுப்புணர்விலும் தான் இருக்கிறது.

உள்ளூர் முதல் உலகம் வரை பரபரப்பான ஹாட் செய்திகளை உடனுக்குடன் அறிய மாலைமுரசு யூடியூப் சேனலை காண இங்கே கிளிக் செய்யவும்