இறந்த முன்னோர்களின் உடலை வருடா வருடம் வெளியே எடுத்து செல்ஃபி....! பேய், பிசாசு கான்செப்ட்டுக்கெல்லாம் இங்க மார்க்கெட் கிடையாது!

இந்தோனேசியாவின் தெற்கு சுலாவெசி தீவில் உள்ள மலைப்பகுதிகளில் வாழும் டொராஜா இன மக்களின் மரணச் சடங்குகள், உலகின் எந்தவொரு கலாச்சாரத்திலும் காண முடியாத அளவுக்குப் புதிரானவை மற்றும் ஆழமான நம்பிக்கைகளைக் கொண்டவை. மேற்கத்திய கலாச்சாரத்தில் மரணம் என்பது வாழ்வின் உடனடி முடிவு. ஆனால் டொராஜா மக்களுக்கு அது ஒரு நீண்ட, செலவுமிக்க பயணத்தின் தொடக்கம். இவர்களின் ஆதிக்கம் செலுத்தும் மத நம்பிக்கையான 'அலுக் டு டோலோ' (Aluk To Dolo - மூதாதையரின் வழி), இறந்தவர் ஆன்மீக உலகில் நுழைய, பிரம்மாண்டமான இறுதிச் சடங்கு அவசியம் என்று போதிக்கிறது. இந்த நம்பிக்கைதான், டொராஜா மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கையையும், மரணம் குறித்த பார்வையையும் புரட்டிப் போடுகிறது.

மரணம் ஒரு 'நோயே', முடிவல்ல: வீட்டில் உறங்கும் உறவுகள்

டொராஜா கலாச்சாரத்தில், ஒருவர் இறந்தவுடன் அவரை உடனடியாக 'இறந்தவர்' என்று அழைப்பதில்லை. மாறாக, அவர் இன்னும் 'நோயாளி' (To Makula) அல்லது 'உறங்குபவர்' (To Mamma) என்றே கருதப்படுகிறார். ஏனெனில், பிரம்மாண்டமான இறுதிச் சடங்கு, அதாவது 'ராம்பு சோலோ' (Rambu Solo) நடைபெறும் வரை அவரது ஆன்மா கிராமத்தை விட்டுப் பிரிவதில்லை என்று நம்புகிறார்கள். இந்தக் காலகட்டத்தில், இறந்தவரின் உடல் பதப்படுத்தப்பட்டு (ஃபார்மலின் அல்லது பாரம்பரிய மூலிகைகளைக் கொண்டு), குடும்பத்தின் பாரம்பரிய வீடான 'தொங்கோனானில்' (Tongkonan) ஒரு தனி அறையில் வைக்கப்பட்டிருக்கும்.

ஆச்சரியமான விஷயம் என்னவென்றால், உயிருள்ள குடும்ப உறுப்பினர்களைப் போலவே, இந்த 'உறங்கும் உறவினர்' தினமும் பராமரிக்கப்படுகிறார். குடும்பத்தினர் அவருக்கு உணவு, நீர் மற்றும் சிகரெட்டுகளைக் கூட அருகில் வைத்து, அவருடன் பேசுவதும், அக்கறை காட்டுவதும் இங்கு வழக்கமான செயலாகும். இந்த விசித்திரமான நடைமுறை பல மாதங்கள் முதல் பல வருடங்கள் வரை நீடிக்கலாம். இதற்கு முக்கியக் காரணம், பிரம்மாண்டமான இறுதிச் சடங்குக்கான நிதியைத் திரட்டுவதுதான். தங்கள் அன்பு மிக்கவரின் சமூக அந்தஸ்துக்கு ஏற்ப, ஆடம்பரமான சடங்கை நடத்த வேண்டும் என்ற கௌரவப் பிடிவாதம் இவர்களின் பொருளாதாரத்தை நிர்ணயிக்கிறது.

ராம்பு சோலோ: செங்கதிர் சடங்கும், எருமைப் பலியும்

இறுதிச் சடங்கான 'ராம்பு சோலோ' (தெற்கே செல்லும் புகை) என்பது, பகலில் நடக்கும் கொண்டாட்டங்களை மட்டுமே குறிக்கிறது. இது வழக்கமாக ஜூலை முதல் செப்டம்பர் வரையிலான அறுவடைக் காலத்திற்குப் பிறகு நடத்தப்படுகிறது. இது வெறும் துக்க நிகழ்வு அல்ல; மாறாக, இறந்தவரின் வாழ்க்கையைக் கொண்டாடும் பிரம்மாண்டமான திருவிழாவாகும். இந்தச் சடங்குக்காக, கிராமத்தின் மையப்பகுதியில் தற்காலிக கூடாரங்களும், விருந்தினர்கள் அமர்வதற்கான மாடங்களும் அமைக்கப்படுகின்றன. இந்த விழாவானது, உலகெங்கிலும் இருந்து வரும் உறவினர்கள் ஒன்றுகூடும் ஒரு முக்கிய சமூக நிகழ்வாகவும் விளங்குகிறது.

இந்தச் சடங்கின் உச்சக்கட்ட நிகழ்வு, எருமை மற்றும் பன்றிகள் பலியிடுதல் ஆகும். எருமைகள் டொராஜா மக்களுக்கு வெறும் விலங்குகளை விட மேலானவை; அவை செல்வம், அதிகாரம் மற்றும் அந்தஸ்தின் அடையாளமாகும். மேலும், இந்த எருமைகளின் ஆன்மாதான் இறந்தவர்களை சொர்க்கத்தில் உள்ள 'புயா' (Puya) என்ற இடத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் வழிகாட்டியாக நம்பப்படுகிறது. ஒரு உயர்குடியினரின் இறுதிச் சடங்கில், சில சமயங்களில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட எருமைகள் பலியிடப்படுவதுண்டு. இதில், விலையுயர்ந்த 'சலெபோ' (Tedong Saleko) எனப்படும் வெள்ளை நிற அல்பினோ எருமைகள் மிக உயர்ந்த அந்தஸ்தைக் குறிக்கின்றன. இந்தப் பலியிடும் சடங்கு, இரத்தம் மண்ணில் சிந்தப்படுவதை ஒரு புனிதச் செயலாகக் கருதுகிறது.

பாறை கல்லறைகளும், தாவு-தாவு சிலைகளும்

பலியிடுதல் சடங்கு முடிந்த பிறகு, இறந்தவரின் சவப்பெட்டி ஊர்வலமாக எடுத்துச் செல்லப்பட்டு, மலைப்பாங்கான பாறைக் குன்றுகளில் செதுக்கப்பட்ட கல்லறைகளில் வைக்கப்படுகிறது. கல்லறையின் உயரம், இறந்தவரின் சமூக அந்தஸ்தைப் பொறுத்தது. உயர்குடியினர், திருடர்கள் எளிதில் அணுக முடியாத உயரமான இடங்களில் அடக்கம் செய்யப்படுகிறார்கள்.

இறந்தவரைப் போலவே உருவ ஒற்றுமையுடன் செதுக்கப்படும் மரச்சிலைகளான 'தாவு-தாவு' (Tau-tau), இந்த பாறை கல்லறைகளின் பால்கனிகளில் வரிசையாக வைக்கப்படுகின்றன. இவை, இறந்தவரின் நிழலுருவமாகச் செயல்பட்டு, குடும்பத்தைக் காப்பதாக நம்பப்படுகிறது. குழந்தைகள், குறிப்பாகப் பற்கள் முளைக்காத பச்சிளம் குழந்தைகள் இறந்துபோனால், அவர்களை 'தாரா' (Tarra) எனப்படும் ஒருவகை மரத்தின் துளையில் வைத்துப் புதைக்கும் பழக்கமும் சில பகுதிகளில் உள்ளது. மரம் வளர வளர, குழந்தையின் ஆன்மாவும் இயற்கையுடன் இரண்டறக் கலக்கும் என்ற நம்பிக்கை இதன் பின்னணியில் உள்ளது.

இறந்தவர்களுடன் 'செல்ஃபி' எடுக்கும் சடங்கு

டொராஜா கலாச்சாரத்தை உலக அளவில் தனித்துவப்படுத்துவது 'மா'நினி' (Ma'nene - மூதாதையரைக் கவனித்தல்) என்ற சடங்காகும். ஒவ்வொரு சில வருடங்களுக்கும் ஒருமுறை நடத்தப்படும் இந்த நிகழ்வின்போது, கல்லறைகளிலிருந்து உடல்கள் மீண்டும் வெளியே எடுக்கப்படுகின்றன. குடும்ப உறுப்பினர்கள் சவப்பெட்டியிலிருந்து உடல்களை எடுத்து, அவற்றைச் சுத்தம் செய்து, புதிய ஆடைகள் அணிவித்து, அலங்கரிக்கிறார்கள். சில சமயங்களில், உடலை ஊர்வலமாக எடுத்துச் செல்வதும் உண்டு. இந்தச் சடங்கு, உயிருள்ளவர்களுக்கும் இறந்தவர்களுக்கும் இடையிலான உறவு அறுந்துபோகவில்லை என்பதை உணர்த்துகிறது. குடும்ப உறுப்பினர்கள் தங்கள் மூதாதையர்களுடன் 'செல்ஃபி' எடுப்பதும், பேசுவதும் இன்றும் இங்கு சகஜமாகக் காணப்படுகிறது.

டொராஜா மக்களின் இந்தப் பழக்கவழக்கங்கள், மரணத்தைப் பற்றிய அச்சத்தை நீக்கி, அதை அன்பின் வெளிப்பாடாகவும், கலாச்சாரப் பெருமையாகவும் மாற்றுகிறது. ஒருவரின் வாழ்நாள் முழுவதையும் அவர்களின் இறுதிச் சடங்கிற்காகச் செலவழிக்கத் துணிவது, இந்த மக்களின் ஆழமான ஆன்மீக நம்பிக்கையையும், மூதாதையர் வழிபாட்டின் முக்கியத்துவத்தையும் தெளிவாக உணர்த்துகிறது.

உள்ளூர் முதல் உலகம் வரை பரபரப்பான ஹாட் செய்திகளை உடனுக்குடன் அறிய மாலைமுரசு யூடியூப் சேனலை காண இங்கே கிளிக் செய்யவும்.